martes, 11 de enero de 2011

WEB DE FELPEYU

A la fin, depués d'un mes de trabayu colgamos la nueva web de Felpeyu cola imaxen corporativa de los 20 años, hai que dir puliendo munches coses, tovía falta ponela en castellanu y n'inglés etc. Creyemos que va prestar especialmente la sección de les semeyes. Aprovechamos amás pa pidir dende equí semeyes que tengáis del grupu, col envís de dir faciento galeríes más grandes y prestoses.



Pa dir a la web calcái equí, namás:

www.felpeyu.com


Besos pa toos y toes.

¿POR QUÉ FACEMOS LES COSES?

Marín, Sandra, Santi, Jorge García, Guillermo, Pedro, Fonso y Ruma.

Paez una entrada filosófica, pero ye muncho más cenciella ¿por qué facemos lo que facemos? Nel mio casu, hai tiempu trabayé na enseñanza un par de años. Dexélo, nun yera'l peor trabayu que fixere na mio vida, pero tampoco ye que me preste especialmente aguantar adolescentes malcriaos (qu'esi ye'l mayor problema "los padres"). Dexélo principalmente porque d'aquella tenía abondu trabayu col mio grupu, Felpeyu. Tuvimos unos añucos mui prestosos, tres xires per Australia, Canadá, Polonia, Líbano, Dinamarca, Suecia, Francia, Portugal, Italia... nun ganaba nin de llueñe lo que gana un profesor, pero tuve la oportunidá de facer lo que me presta y fícelo ensin duldalo. Agora toi trabayando pa volver a dar clases y la cosa ta enforma difícil, pero nun m'arrepiento de nada.

El tema al que voi, ye qu'un día, na nuestra tercer xira per Australia (marzu-abril 2003), volvimos a Bathurst, un pueblín de Nueva Gales del Sur onde tuviéramos na primer xira nel 2000 y onde fixéremos perbonos collacios, una riestra de veteranos músicos. Llegábemos frayaos, depués d'un mes de xira cola pila kilómetros qu'hai que facer per eses tierres, conduximos tol día, igual 800 km., nun tocábemos esa nueche, sinón al otru día, pero pa esta xente yera perimportante que fuéremos. Convidáronnos a una barbacoa como avecen los australianos y de la que tábemos fartucos dixéronnos que nos repanchingásemos, que diben tocar pa nosotros. Resulta qu'esta xente, folquis de 50 a 60 años, depués de tar tola vida tocando música irlandesa, bluegrass norteamericanu y bush-music australiana, fixeren un grupu de música asturiana tres de conocenos a nosotros. La primer vez que sintieron falar d'Asturies na so vida foi en 2000, cuando nos conocieron y agora taben tocando pa nosotros col so nuevu proyectu musical "Señor Cabrales". Nesi momentu, de verdá que te pasen tolos dolores de la incomodísima furgo xaponesa que llevábemos, date igual que depués de tar siete selmanes fuera casa vuelvas con doscientesmil pesetes, date igual nun tar cotizando pa la xubilación, la razón pola que faes música ye por transmitir lo que yes, pol tratu humanu. Viendo a aquellos paisanos tocar muñeres y saltones asturianos ye cuando ves más xacíu a lo que faes.

Otru momentu emotivu pa mi, foi en 2006 tocando na "reisada" del conceyu d'Ayande. Esta fiesta consiste en dir antroxaos pelos pueblos del conceyu, tocando, cantando y pidiendo l'aguinaldu. Diego, el nuestru gaiteru, d'aquella taba ellí de mayestru de gaita y xunto colos sos alumnos, entamaron la recuperación d'esta folixa que llevaba 40 años que nun se facía. Fuimos de casa en casa, la xente encantao, sacaba rosquielles, bizcochu, vinu, oruxu... Llegamos a una casa aú vivía una muyerina sola mui mayor. Ellí tábemos tocando, tolos felpeyos más los alumnos de Diego, con Xosé Ambás cantando y una reciella de xente mazcarao pa una sola espectadora. La muyer delantre d'aquello emocionose,  quién sabe a quién echaba en falta, aú la llevaben les sos alcordances, tal parecía que llegábemos 40 años tarde.

Esti día, pasome algo asemeyao. Llamóme Guillermo, un compañeru míu de la escuela depués de lleer el mio tebéu "Manzajú" que-y regalara la so ma en navidá y nel qu'apaez nunes viñetes. Dicía que-y prestaría veme, lleva munchos años fuera d'Asturies y ye raro coincidir. Ensin munchu tiempu de preparación, contacte con Jorge Marín, otru de los collacios del cole y quedamos pa tomar unes botelluques de sidra ocho compañeros d'aquella. Había xente que nun vía igual fai 25 años.
Namás por esos momentos d'alcordances colos mios collacios del cole valieron la pena toles hores qu'eché faciendo'l Manzajú.